187 odpowiedzi w tym temacie

[Maeglin]

Chłopak odruchowo dusił w sobie gniew. Tego właśnie nauczył się przez szesnaście lat obcowania ze źródłem swojej choroby - mizofonii. Ta emocja jednak nie była jak poprzednie. Tak silna, że nosiła go od środka i paliła umysł nierealnym złem. Sam nie wiedział co wzbudzało te uczucia. Podszedł do ściany nocy i uderzył w nią mocno pięścią. Jeszcze nigdy tego nie zrobił - nigdy nie wyładował wewnętrznego napięcia.

Gęsta ciemność przyjęła cios jak kamienna ściana. Puste, głuche echo rozniosło się po nieskończoności i wymieszawszy z niepokojem i mrokiem zaległo w otchłani w postaci niebytu. Nic, nawet dźwięk, nie był w stanie istnieć w ciemności, a raczej Ciemności.

Chłopak uczuł w palonym gniewem sercu kroplę pozytywnego uczucia. Była chłodna i kontrastowała z gorejącą złością, przyjemnie kojąc duchowy ból.

Była to radość - radość z tego, że od Ciemności dzieli go ściana.

[Krystiank1410]

 Mężczyzna zacisnął pięści i opuścił głowę. Tego było już za wiele, ktoś grał na ich emocjach.

- Nie ma nadziei... kur*a!

 Z trudem powstrzymał się od wyładowania wściekłości na kimkolwiek kto stałby blisko niego. Myślał że nauczył się panowania nad swoimi emocjami już lata temu jednak nigdy nie był postawiony w sytuacji takiej jak ta.

[Inquernal]

Dalej uważając to jedynie za anomalie, niezależnie od tego czy pozostali obecni rzeczywiście są prawdziwi, czy nie, usiadłem spokojnie na ziemi, próbując skupić myśli na jakiejś prostej do wyobrażenia sobie rzeczy. I tak oto, oczekując jakichś rezultatów myślałem o łace pod błękitnym niebie, starając się ignorować, co się działo wokół.

[Wojor]

- Aaaaah, kurważ mać! - tłuścioszek poderwał się na równe nogi i zatupał z gracją goryla, którego zresztą przypominał z racji swej niewywrotnej postury

[Jumperr]

Gniew zniknął bardzo szybko - jakby wyparował wraz z drzwiami. Zostawił Wam w głowie jedynie mętlik...

 

Inquernal

Nie stało się nic. Siedziałeś z zamkniętymi oczami, bez ruchu, usiłując sobie wyobrazić coś tak nierealnego... tak odległego...

Czy to... nie, to niemożliwe. Tu nie było żadnej trawy, żadnego powiewu... 

bzzzt...

pszczoła? Rozejrzałeś się, jednak nie ujrzałeś żadnego życia poza grupą ludzi. 

 

W pokoju nagle zrobiło się jaśniej. Jakby gdzieś wyjrzało słońce... Po chwili jednak wszystko wróciło do stanu poprzedniego mroku. A Wy znów poczuliście złość, jednak dużo słabszą. Łatwo ją rozróżniliście od Waszych autentycznych emocji.

[Maeglin]

Chłopak usiadł przed ścianą nocy i skupił się na jednym punkcie, położonym na samym jej środku. 

"Jeśli to wszystko jest wytworem naszego umysłu, to mamy nad tym całkowitą władzę" - pomyślał, a myśl ta dodała mu otuchy.

Najpierw wyciszył się i wszedł w trans, skupiając się na wyobrażonym punkcie. Potem zaczął wizualizować światło. Punkt rósł i promieniował nadzieją, rozświetlał mroki i otwierał drogę do wolności.

Medytujący był już w transie na tyle głębokim, że nie wiedział czy świetlisty tunel stanowiący wyjście z więzienia jest prawdziwy, czy tylko wyobrażony. Nie dążył jednak do odkrycia tej zagadki - sam widok wyjścia uspokajał go i wspierał zdruzgotaną psychikę.

[Wojor]

Tłuścioszek spojrzał z wyraźnym zdziwieniem na siedzącego na ziemi blondynka, który zastygł w dziwacznym stanie, toteż zaciągnąwszy głęboko powietrza podkradł się do niego i postukał go po plecach.

- Ty... Szysko w porzo? 

[Shota]

Irlandka (nikt nadal nie spytał o imię, so, well...) usiadła sobie na płaszczyźnie podłogi, rozglądając się powoli.

- Ciekawe, czy ktokolwiek jest odpowiedzialny za nasze przybycie tutaj, zamierza utrzymać nas przy życiu w jakimś konkretnym celu. W sensie, jeśli nie zapewni nam choćby wody, to najdalej po tygodniu wszyscy będziemy martwi.