7 odpowiedzi w tym temacie

[Jumperr]

Cześć!

 

Zainspirowany paroma opowiadaniami ze świata Tamriel, które ukazały się ostatnimi czasy na forum postanowiłem napisać coś swojego. Coś, co stanowiłoby swoisty powrót do literatury w moim wykonaniu, nie pisałem bowiem od bardzo dawna. Coś, w czym chciałem się spełnić już od bardzo dawna. Chodzi mi tutaj o uniwersum The Elder Scrolls - Skyrim naprawdę mnie urzekł dopracowanie szczegółów i mnogością wątków pobocznych i historii tego świata. Dlatego też postanowiłem luźno do nich nawiązać, dając przy okazji upust mym pomysłom.

 

"W poszukiwaniu zapomnianego" ma być z założenia serią opowiadań nie związanych ze sobą niczym poza głównym bohaterem. Ot, historie mające na celu ukazanie  ciekawszych moim zdaniem wątków z gry, często niedocenianych. Nie mam pojęcia, czy wyjdzie z tego więcej niż jeden tytuł, dlatego postanowiłem się nie brać za dłuższe gatunki. "Klinga Zakonu" jest pierwszą częścią, otwierającą serię oraz wprowadzającą w świat, przedstawiając jednocześnie bohaterów. Zdecydowałem się podzielić opowiadanie na kilka części, prawdopodobnie będą to trzy do czterech fragmentów.

 

Udało mi się Cię zaciekawić? Zabieraj się za czytanie!

 

Klinga Zakonu

 

Fragment 1.

 - A jakże dobrodzieju, znam to miejsce!

     Niski, wychudzony mężczyzna skwapliwie kiwał głową, odpowiadając niewyraźnie. Pod poszarpanymi łachmanami widać było brudne, poobijane ciało. Długie, posklejane włosy i nie mniejsza broda potęgowały jeszcze niechlujny wygląd bezdomnego. Największe jednak emocje budził jego gest – wyciągnięta przed siebie ręka, wyraźnie czekająca na datki. Żebrak.

     Naprzeciwko owego niechluja staliśmy my, dumnie wyprostowani. Przybyliśmy w końcu aż z Samotni – stolicy Skyrim i jednego z najpiękniejszych miast całej północy. Wszak nie bez powodu została ona opisana w mym przewodniku jako najbardziej zapierająca dech w piersiach. Miasto na skale istotnie robiło niesamowite wrażenie, zwłaszcza skąpane w promieniach zachodzącego słońca. Te mocarne mury, które zdawały się zdolne do odparcia najpotężniejszych armii świata... I sylwetka Błękitnego Pałacu majacząca w oddali, widoczna z Południowego Traktu...

     Jakże inna była Biała Grań! Z racji swego położenia wyglądała na bardziej przysadzistą, była też bardziej rozrośnięta. Często używany w stolicy kamień został tu zastąpiony przez drewno. Lubiłem wygląd tego materiału, sprawiał wrażenie przytulności. Smocza Przystań jednak robiła wrażenie podobne lub nawet większe niż Pałac w Samotni, choć został zbudowany w zupełnie innym stylu. Doprawdy, jest wiele zalet podróżowania...

     Potrząsnąłem głową, przerywając rozmarzenie. „Przyjdzie jeszcze czas na rozmyślania”, powiedziałem w myślach. Teraz należało skupić się na obecnej wyprawie. Wyprawie, do której nie byłem skory ani ja, ani mój towarzysz.

     Zerknąłem z ukosa na Eylara, wyczuwając w jego rysach zniecierpliwienie. Jasna skóra i niebieskie oczy wyraźnie wskazywały na przynależność mojego przyjaciela do rasy nordyckiej, jego długie włosy miały jednak ciemnobrązową barwę. Zadbane wąsy i broda sprawiały, że delikatne rysy stały się bardziej wyraziste i męskie. Twarz dość szczupła jak na Norda i takież ciało nie były zbyt charakterystyczne wśród pobratymców, co pozwalało sądzić, iż jego przodkowie pochodzili z krain innych niż Skyrim. Eylara nie można było jednak nazwać chudym – całe ciało przez lata wędrówek nabrało krzepy, o czym świadczyły wyraźnie zarysowane pod tuniką mięśnie.

     Nord wyraźnie się zniechęcał. Podobnie jak ja, nie miał zamiaru wyruszać z Samotni, nie chciał opuszczać pierwszego od lat miejsca, w którym spędził więcej niż pół roku. Pierwszego, które mógł nazwać domem... Kiedy jednak ten przeklęty elf przyszedł do jego mieszkania, Eylar nie mógł mu odmówić. Koniec końców, przeżył z Amrasem zbyt wiele, wędrował z nim zbyt długo, by po prostu powiedzieć nie. Aldmera łączyły z Nordem zbyt silne więzi.

 - To co, dobrodzieju? Parę septimów na jedzonko... – bezdomny uśmiechnął się przymilnie, ukazując rząd zepsutych zębów. Właściwie rząd niepełny, gdyż brakowało mu jednego dwóch siekaczy.

     Zacisnąłem usta, obserwując mego przyjaciela wyciągającego z sakiewki kilkadziesiąt złotych monet. Podejrzanie dużo... W następnej chwili pieniądze zmieniły właściciela. Eylar westchnął, w jego wyrazie twarzy było jednak coś dziwnego... Po chwili uważnych obserwacji w końcu zrozumiałem – to był uśmiech. Pieniądze oddane żebrakowi były bowiem własnością wysokiego elfa. Amras oddał mężczyźnie rano swą sakiewkę w celu zdobycia informacji, prosząc jednak o rozsądne wydawanie przeznaczonych na wyprawę środków. Uśmiechnąłem się – złośliwość Eylara nie znała granic.

Nie tylko moja twarz zrobiła się weselsza: bezdomny zawył z radości, chowając pieniądze... w sumie nie miałem pojęcia, gdzie. O dziwo jednak nawet ludzie pozbawieni takich wygód jak sakiewka mają swoje sposoby na przechowywanie oszczędności.

 - Pokaż mapę, szlachetny dobrodzieju! – żebrak chwycił za nadgarstek mojego towarzysza, który jednak zdecydowanym gestem odepchnął jego rękę. Z torby przewieszonej przez ramię wyciągnął prostokątny kawałek pergaminu, przedstawiający mapę regionu Biała Grań. Rozłożył ją, pokazując bezdomnemu. Ten wyciągnął brudny palec, wskazując na stolicę włości.

 - Tu jest miasto... w dół miodosytnia... i w prawo. Daleko w prawo. Mijamy te góry, co to na szczycie takie wielkie ruiny są. I na końcu w lewo. Tu jest. – powiedział z dumą, wskazując na mapę – Grota Pasibrzucha.

Eylar zamyślił się, widząc punkt ukryty pod paluchem żebraka. Faktycznie, z głównego traktu odchodziła jakaś ścieżka... ścieżka, jakich wiele. Niby nic szczególnego, ale skoro ów biedak tak mówił... warto było to sprawdzić.

Żebrak zaś wciąż mówił, jakby wciąż liczył na kolejny datek. Nieczęsto spotykało się w końcu osoby, które obdarowywały pierwszego napotkanego człowieka sporą sumką.

 - Dobrze, że przypomniałem sobie tą nazwę, tato kiedyś mnie tam zaprowadził, zanim zrobiło się niebezpiecznie. A czytać mapy to ja potrafię, byłem kiedyś...

Ale Norda już nie obchodziło czcze gadanie. Wzrokiem pokazał, byśmy odeszli kawałek.

 - Warto to sprawdzić. Wróćmy do Amrasa. – powiedział, kierując swe kroki w stronę gospody. Ja zaś jak zwykle zostałem sam, zdezorientowany. Eylar nigdy nie czekał... Westchnąłem, po czym ruszyłem za nim, próbując dogonić mego przyjaciela.

[Maeglin]

 

 

„Przyjdzie jeszcze czas na rozmyślania”, powiedziałem w myślach.

To powtórzenie to właściwie jedyny błąd. Ciekawie czytało się ten fragment. Dobrze, że zastosowałeś inne rozwiązanie fabularne w postaci rozmowy z retrospekcjami. Właściwie nic więcej nie można powiedzieć, dopóki na zobaczę drugiego odcinka.

 

„Przyjdzie jeszcze czas na rozmyślania”, powiedziałem w myślach.

Pamiętaj, że nie wszyscy czytelnicy grali w Skyrima i sam powierzchowny opis nie wystarcza. Rozumiem, że tutaj nie miało być długich opisów, bo to wspomnienie, ale na jego podstawie nie jestem w stanie powiedzieć, jak wygląda Samotnia, Błękitny Pałac, czym jest Biała Grań czy Smocza Przystań.

 

[EDIT: Nie wiem co się dzieje z tym cytatem i nie umiem go ogarnąć ;-; ]

Użytkownik Maeglin edytował ten post 18 January 2015 - 23:27

[RaTmAnPL]

Bardzo przyjemne w czytaniu. Widać że masz dryg do dzieł piśmiennych.

 Jedyne co mnie gryzło, to jak na mój gust z lekka zbyt duże natłoczenie opisów. Efektywnie zwolniło to tempo opisywanej, i tak niezbyt ruchliwej i długiej akcji, oraz w pewnych momentach troszeńkę gubiło główny nurt. To jednak tylko i wyłącznie moja osobista preferencja. Rozumiem też że początek, toteż chciałeś jak najdokładniej przedstawić opisywany świat.

Na razie trzymaj solidny lajk, a ja czekam na więcej.

[Jumperr]

To powtórzenie to właściwie jedyny błąd. Ciekawie czytało się ten fragment. Dobrze, że zastosowałeś inne rozwiązanie fabularne w postaci rozmowy z retrospekcjami. Właściwie nic więcej nie można powiedzieć, dopóki na zobaczę drugiego odcinka.

Miałem z nim nie lada problemy - żadne słowo, które mogłoby zastąpić wyraz "rozmyślania" i przy okazji nie powtórzyłoby się tak czy inaczej, ni przyszło mi do głowy ;/

 

 

Pamiętaj, że nie wszyscy czytelnicy grali w Skyrima i sam powierzchowny opis nie wystarcza. Rozumiem, że tutaj nie miało być długich opisów, bo to wspomnienie, ale na jego podstawie nie jestem w stanie powiedzieć, jak wygląda Samotnia, Błękitny Pałac, czym jest Biała Grań czy Smocza Przystań.

Celna uwaga, akurat o tym nie pomyślałem Samotni opisywać nie zamierzam, w końcu to wspomnienie i ma być mgliste, niejasne, poza tym nie jest w żaden sposób istotna dla opowiadania. Ale Biała Grań... tak, za to muszę się zabrać w kolejnym rozdziale

 

 

 Jedyne co mnie gryzło, to jak na mój gust z lekka zbyt duże natłoczenie opisów. Efektywnie zwolniło to tempo opisywanej, i tak niezbyt ruchliwej i długiej akcji, oraz w pewnych momentach troszeńkę gubiło główny nurt. To jednak tylko i wyłącznie moja osobista preferencja.

Też mam czasem takie wrażenie, myślę jednak, że jest to spowodowane po prostu brakiem jakiejkolwiek akcji - co postaram się rzecz jasna zmienić w następnym rozdziale

 

Dzięki Wam za rady, przydały się i sprowadziły mnie trochę na ziemię Postaram się do nich zastosować

[Maeglin]

Natłok opisów? No co wy! Jak dla mnie opisy postaci są niezbędne i nie powinieneś ich ograniczać, zwłaszcza we fragmentach takich jak ten - gdzie nie mamy dynamicznej akcji (co jest zamierzone). A opisy miejsc tak jak wspomniałem - więcej i dokładniejsze. Gubienie głównego nurtu odebrałem jako wspomnienia właśnie, i dobrze mi się to czytało.

Użytkownik Maeglin edytował ten post 19 January 2015 - 13:26

[RaTmAnPL]

Jak wspominałem Miglin, to jest moja osobista preferencja. Sam wielbię czytanie ładnie opisanych... opisów (Czym tutaj Jumperr jak najbardziej nas obdarował), lecz jak dla mnie w przedstawionym fragmencie jest ich zwyczajnie za dużo - szczególnie że sporo z nich nie jest zbytnio konkretnymi informacjami, a zwyczajnymi dodatkami mającymi na celu upiększyć tekst. Fragment z sakiewką czytałem chyba 3 razy

[Bigfoot]

Nie grałem w Skyrima, więc wypowiem się jako osoba nie bardzo obeznana z tematem.

Opowiadanie jest osadzone w uniwersum The Elder Scrolls, co wywarło na mnie z początku niezbyt dobre wrażenie - po prostu nie przepadam za literaturą osadzoną w świecie gier (no chyba, że chodzi o Stalkera. Dzieła Noczkina czy Gołkowskiego niesamowicie mnie wciągnęły). Nie grałem niestety w żadną z odsłon tego cyklu, więc obawiałem się, że nic nie zrozumiem.
Na szczęście było inaczej. Twoje opowiadanie czyta się całkiem przyjemnie, nie dostrzegłem błędów. Opisy nie utrudniały mi czytania, są krótkie, ale treściwe.

Niestety nie poczułem zbytnio klimatu opowiadania, choć może to być spowodowane faktem, ze nie grałem nigdy w Skyrima.
Nie mniej, podobało mi się i liczę na ciąg dalszy.

[Ascanol]

JA także licze na ciąg dalszy.Opowiadanie oddaje klimat Skyrima dość dobrze.